Drew Thornton, ¡Llévame de vuelta a Júpiter! 2019
Por Jorge Martínez Mejía
Todo estaba terminado. Ninguno hizo billete ni se hizo famoso por un cuento, un libro, un poema o un premio mierda que le otorgara alguien que no fuera el par de viejos maricones rancios de la misma universidad en la que lograron colarse. Estaba hecho. Nadie se había convertido en pastor prosperado por la palabra ni en extraordinario presentador de televisión con excelentes relaciones con el turco dueño de los medios.
Solo el viejo Carlos, el escritor que se concentró, finalmente, en resolver el problema de su tripa seca, en mantenerse vivo sin pensar nunca más en la poesía, se levantó con un matamoscas en la mano, para aplastar a la desdichada víctima recíen salida de su crisálida.
— ¿Querés prosperar? Nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca v nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca v nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca nunca.
—¿Te gusta la poesía? Ya sé que no.
....
Comentarios
Publicar un comentario